وقتشه صدات نلرزه
 

                                                                پاک کنی چشاتُ از اشک


بکشی این غصّه هارو


                                                                 بگیری زندگی از سر ؛

 


تو که از مرگ شقایق


                                                                  یه دنیا خاطره داری

 


چرا از مرگِ این غنچه


                                                                  این قَدَر گلایه داری ؟

 

تو که تو دفتر قلبت


                                                                  یه روز از عشق می نوشتی

 

واسه ی زنده و مرده


                                                                   از گل سرخ می نوشتی


چرا امروز توی حرفات


                                                                   حدیثی از عشق نداری ؟؛


وقتشه رها شی از اشک


                                                                   از غمات شادی بسازی


به جای این همه گریه


                                                                    رو لبات خنده بپاشی ؛


وقتشه تو گلدون عشق


                                                                    گل شمعدونی بکاری


 

تا اگه یه روزی پژمرد


 

                                                                     سر به صحراها نذاری ...